Nog een sneak preview uit WIJ

De brand in de tuin van Vic blijkt een voorspel, iets van
niets. Welkom in de hel. Er heersen nieuwe geluiden,
te veel om op te noemen. Vlammen die tergend lijken
te roepen met verschillende stemmen. Een blusvliegtuig
dat een paar tientallen meters van hen neerdaalt.
Het geluid van hectoliters neerploffend water.
Het daaropvolgende scherpe gesis. Stilte. Het gepiep
van tientallen pompen. Dan opnieuw een boom die uit
het niets vlam vat. Weer stemmen die uit de brand lijken
te komen, nog nijdiger dan voordien. En om de haverklap
een gillende Spanjaard die het over duivels heeft. Al wat
Fred ooit de stuipen op het lijf heeft gejaagd, is hij prompt
vergeten. Dit is het. Dit is angst. En hij is niet de enige
die dat voelt. Vic schudt hen allemaal wakker. Hij geeft
aanwijzingen, moedigt ieder van hen aan.
Ze pompen het water uit hun bidon over de smeulende
takken.
[…]

Iedereen hoest, ondanks de maskers voor ieders mond.
Freds ogen blijven maar tranen.
Niemand van hen die na een tijdje geen brandwonde
heeft, klein of groot.
Maar de groep blijft overeind.
Geen klacht, geen teken van vermoeidheid.
En dan, na schijnbaar eindeloos vechten, verliest de brand
zijn persoonlijkheid.
Nee, het is haar persoonlijkheid.
Ze is geen veelkoppige draak meer.
De hel dooft uit.
Ze kijken naar elkaar en weten dat ze gewonnen hebben.
Het nablussen is voor de Spanjaarden.
Dit stuk land is nu van ons. Heel de berg, denkt Fred.
We hebben het verdiend. Dit nemen ze ons nooit meer af.
[…]